WYCHOWAWCZA INACZEJ

Dlaczego ruch? Dlaczego ciało?

​

Ciało jest ciągle aktualne, obecne. Nie jest teoretyczne ani wyobrażone. Jesteśmy widzialni, słyszalni - za pomocą zmysłów odbieramy informacje płynące z otoczenia. Sami wysyłamy nieustannie informacje, komunikaty. Nasze gesty, mimika, ton głosu, postawa ciała, sposób poruszania są odbierane przez innych ludzi za pomocą zmysłów (wzroku, słuchu, powonienia, zapachu, dotyku, balansu i kinestetyki). Nasze zachowanie jest interpretowane przez innych ludzi według ich wiedzy i doświadczenia. W ten sposób ludzie otrzymują od nas nieustannie komunikaty niewerbalne.

 

Maleńkie dziecko odczytuje wyraz twarzy matki na długo przed tym, zanim zacznie rozumieć jej słowa. Najpierw odbieramy świat za pomocą zmysłów, potem następuje etap interpretacji bodźców. Dzieci wchodzące w etap adolescencji (średnio od 11. do 21. roku życia) moją coraz częściej problemy z odczytywaniem komunikatów niewerbalnych oraz z kontrolowaniem i rozumieniem komunikatów, które sami wysyłają.

​

O ile dzieci okazują emocje spontanicznie i odczytują je intuicyjnie, nastolatkowie mają z tym wyraźny problem. Ich emocje są jak wodospad Niagara - zachwycający i przerażający jednocześnie. Nastolatek, którego twarz przybiera nie do końca kontrolowany wyraz, słyszy niejednokrotnie: „Dlaczego robisz takie miny?”, „Czemu masz taką skrzywiona twarz?”.

​

Ćwiczenia, które chcemy Wam zaproponować, wykorzystywane są w działaniach teatralnych (w treningu aktorów i tancerzy). Są narzędziami, które pozwalają wzbudzić świadomość ciała - swojego i drugiego człowieka. Uwrażliwiają na obecność w przestrzeni siebie i drugiego człowieka. Wreszcie - pozwalają nauczyć się rozumieć drugiego człowieka.

​

Daniel Leżoń (aktor, tancerz, założyciel stowarzyszenia IMSPACE, absolwent Wydziału Teatru Tańca  w Bytomiu, Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie), który jest ich twórcą, przekonuje, że świadomość własnego ciała, umiejętność odczytywania jego komunikatów, może znacząco zmienić relacje człowieka ze światem i drugim człowiekiem (więcej informacji).

​

Zobaczcie film z zajęć prowadzonych przez Daniela:

​

​

​

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zaproponowane przez niego zabawy/narzędzia/zadania to zestaw fizycznych działań, niekiedy prowokacji. Nie bój się reakcji swoich uczniów. Każda jest dobra. Ćwiczenia powinny stanowić punkt wyjścia do rozmów o samoświadomości, cielesności, zmysłach; o tym, dlaczego czasem nie rozumiemy zachowań innych ludzi, własnych zachowań lub dlaczego nas nikt nie rozumie. Co to jest przestrzeń osobista? Gdzie stoją jej granice? Jak komunikować i szanować tę przestrzeń i jej nienaruszalność? Ćwiczenia są pretekstem do rozmów o fizycznej obecności w świecie.

​

Do przeprowadzenia ćwiczeń nie potrzeba umiejętności teatralnych. Wystarczy wolna przestrzeń w sali, tak aby uczniowie mogli swobodnie się poruszać, i otwartość na nowe doznania.

​

Powodzenia!